Ημερίδα ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

ΔΙΚΤΥΟ ΤΕΧΝΗΣ

και ΔΡΑΣΗΣ

τηλ.επικ.: 6936872873

e-mail:art.balloonpeople@gmail.com

1o ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το ΔΙΚΤΥΟ ΤΕΧΝΗΣ και ΔΡΑΣΗΣ σας προσκαλεί στην ημερίδα:

ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

29 Ιανουαρίου 2016,

5:00μμ-9:30μμ, Αίθουσα κινηματογράφου

Α.Σ.Κ.Τ. Πειραιώς 256

Το ΔΙΚΤΥΟ ΤΕΧΝΗΣ και ΔΡΑΣΗΣ ( http://balloonartpeople.blogspot.gr/ ) είναι ένα καινούριο δίκτυο που σαν σκοπό έχει να ενώσει καλλιτέχνες, εκπαιδευτικούς, ακτιβιστές, εργαζόμενους στις κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες, γονείς, μαθητές και όσους γενικά ενδιαφέρονται για την ανθρωπιστική παιδεία, κάτω από τον κοινό στόχο της διάχυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα από την Τέχνη. Επίσημα δημιουργήθηκε από μέλη της Ένωσης Εκπαιδευτικών Εικαστικών και εκπαιδευτικούς άλλων ειδικοτήτων, στο ετήσιο συνέδριο της Ένωσης , το Σεπτέμβρη 2015.

Μέσα από το πρίσμα της Κριτικής Παιδαγωγικής και Φιλοσοφίας, κινούμαστε σε δύο πεδία δράσεων: Το πρώτο είναι γύρω από την προσπάθεια να “αναδείξουμε” ένα πρότυπο εκπαιδευτικού που θα τολμήσει να εργαστεί έξω από τα πλαίσια της σχολικής τάξης και να αλληλεπιδράσει με την κοινωνία.

Στο δεύτερο πεδίο των δράσεών μας με πρότυπο “Το Θέατρο του Καταπιεσμένου” του Αουγκούστ Μπόαλ, θέλουμε να φτιάξουμε κινητά εργαστήρια εικαστικών όπου καταπιεσμένες  κοινωνικές ομάδες θα μπορούν να εκφραστούν με εικαστικά μέσα.

Στο συνέδριο θα παρουσιάσουμε τους στόχους, τα σχέδια και  τις δράσεις του Δικτύου  που έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες σε χώρους ευπαθών κοινωνικών ομάδων όπως: στους πρόσφυγες του Ελαιώνα, στους κρατούμενους του νοσοκομείου των φυλακών του Κορυδαλλού και ότι άλλο ετοιμάζεται.

Ειδικοί της παιδαγωγικής επιστήμης θα μας μιλήσουν για τις θεωρητικές αλλά και τις πρακτικές διαστάσεις της Κριτικής παιδαγωγικής, το ιστορικό πλαίσιο και τους σκοπούς του Θεάτρου του Καταπιεσμένου, τη σύνδεση του σχολείου με την πραγματική ζωή και άλλα παρεμφερή ζητήματα.

Τέλος θα είναι μαζί μας και θα μας εμψυχώσουν  με την προσωπική τους ιστορία «μάχιμοι άνθρωποι», όπως γονείς παιδιών  με αναπηρία, πρόσφυγες και άλλοι.

Τις επόμενες ημέρες θα ακολουθήσει το αναλυτικό πρόγραμμα του συνεδρίου.

Με όλους αυτούς τους ανθρώπους μας ενώνει η αγάπη για τη Τέχνη και η Αγάπη για τον Άνθρωπο.

Με εκτίμηση,

Δίκτυο τέχνης και Δράσης

Οι άνθρωποι με τα μπαλόνια

"Σε μια φυλακή" της Άννας Κουρουπού

Η Άννα Κουρουπού έγραψε στο Νόστιμον Ήμαρ για τη δράση που κάναμε στη πτέρυγα των οροθετικών κρατούμενων στις φυλακές Κορυδαλλού.

«Σας εύχομαι σύντομα να δείτε το φως του ήλιου και όλα τα πράγματα που επιθυμείτε να γίνουν σύντομα πραγματικότητα» «Μην παίρνετε ναρκωτικά για να είστε υγιείς. Καλά Χριστούγεννα».

«Ευχομαι να αποφυλακιστείς γρήγορα.Για να βρείς τον καλό δρόμο πρέπει να κάνεις μια μεγάλη προσπάθεια για το καλύτερο.Πρέπει να σκεφτείς για εσένα»

Ένας ολόκληρος τοίχος , σε μια φυλακή,γεμάτος δεκάδες κάρτες σε όλα τα χρώματα. Γεμάτες κάρτες απο ευχές με σχεδιάκια απο αστέρια , χριστουγεννιάτικα δέντρα,καρδούλες,χαμόγελα κίτρινα, λαμπερά στο σχήμα του ήλιου. Φτιαγμένα απο παιδιά.

Δεν γνωρίζω απο πρώτο χέρι πόσο ανάγκη έχει ένας φυλακισμένος να διαβάσει περίπου εκατό κάρτες με ευχές –που πιθανόν δεν θα γίνουν πραγματικότητα- απο τα παιδιά ενός δημοτικού ή ενός γυμνασίου. Με εξέπληξε ευχάριστα η σκέψη. Όποιου και αν ήταν. Όποιος και αν «οδήγησε» τα παιδιά να γράψουν, ό,τι έγραψαν.

Είναι σαν να σου φέρνουν ένα φαγητό σε ένα όμορφο πιάτο , να σου το σερβίρουν με πλαστικά πιρούνια , σε μια σαπισμένη παλέτα και όταν νοιώσεις τη γεύση στο στόμα σου , μπορεί να θέλεις και να το φτύσεις γιατί έχει λίγο παραπάνω από πικρό μπαχαρικό. Από την άλλη …είναι ένα φαγητό ρε φίλε, που δεν το τρως κάθε μέρα. Οπότε κατεβάζεις τη πρώτη μπουκιά με κάποια δυσκολία , ξεπερνάς την έντονη γεύση του πολύ σαφράν που έχει μπεί και το απολαμβάνεις γιατί έχει μια μοναδικότητα. Σου το προσφέρουν , χωρίς να σου ζητούν αντάλλαγμα.

Επειδή ακόμη πιστεύω στην ανθρωπιά, έστω και αν εξελίσσονται σε μετάνθρωποι πλέον οι άνθρωποι, είμαι σίγουρη πως κάποια μάτια βούρκωσαν , κάποια χείλη χαμογέλασαν. Κάποιοι μπορεί και να τα ακούμπησαν στα μάγουλα τους ή στο στέρνο τους για να πάρουν λίγη από την αθωότητα, που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.

Και με τη σειρά τους ανταπέδωσαν την κίνηση. Έγραψαν και αυτοί ευχές σε παιδιά. Που έχουν μέλλον. Να μη κάνουν τα ίδια λάθη με αυτούς. Ότι ναι, τα ναρκωτικά σκοτώνουν. Ότι η ανομία έχει επιπτώσεις. Η Θετική Φωνή κάθε Τετάρτη , εθελοντικά πάει και βάφει και ζωγραφίζει τις φυλακές του Αγ. Παύλου στον Κορυδαλλό και όλοι βρέθηκαν μπροστά σ αυτό το υπέροχο πάζλ αγνότητας , ομορφιάς, καλοσύνης , ακόμη και φαντασίας που είναι το μεγαλύτερο προτέρημα των παιδιών.

Θα κλείσω με μια ευχή σε μια κατακόκκινη κάρτα με γράμματα ατάκτως ερριμένα . «Υπομονή γιατί κάποια στιγμή, θα βγεις». Καλές γιορτές.

Ανοικτό κάλεσμα για συμμετοχή σε εικαστική έκθεση με θέμα: "Ο Ξένος"

O ΞΕΝΟΣ

Εικαστική έκθεση-Project

To Δίκτυο Τέχνης και Δράσης διοργανώνει εικαστική έκθεση-project με θέμα: “Ο Ξένος”.

Η έκθεση ΞΕΝΟΣ έχει σαν στόχο να καταγράψει κάποιες από τις κοινωνικές ετερότητες που βάλλονται, αμφισβητούνται ή δέχονται κοινωνική κατάκριση ή περιθωριοποίηση.

Με αφορμή το κείμενο του Καμύ, οι Ξένοι αυτής της γης κουβαλούν το αίσθημα ότι δεν “ταιριάζουν” και δεν έχουν ενσωματωθεί σε αυτή την κοινωνία έτσι όπως είναι οργανωμένη.

Ποιοι θα συμμετέχουν.

Το Κάλεσμα για συμμετοχή είναι γενικό,αφορά εικαστικούς καλλιτέχνες, φωτογράφους,video artist, κ.α. και δεν αφορά μόνο μέλη του Δικτύου. Η επιλογή θα γίνει από τους επιμελητές/συντονιστές και τα βασικά κριτήρια θα είναι η Ακαδημαϊκή κατάρτιση των συμμετεχόντων και το σύγχρονο ύφος της δουλειάς τους.

Είμαστε ανοικτοί σε προτάσεις που αφορούν παράλληλες δράσεις με το εικαστικό project:π.χ.: βιωματικά εργαστήρια, δράσεις για παιδιά, διαλέξεις , δράσεις performance, κ.α.

Που θα γίνει;

Η πρόθεσή μας είναι η έκθεση να παρουσιαστεί κάπου κεντρικά ( ήδη είμαστε σε επικοινωνία με χώρους) αλλά να μην μείνει εκεί μόνο. Επιθυμούμε η έκθεση “Ξένος” να υποστηρίξει ερευνητικά projects Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σε συνέδρια, σεμινάρια κ.α.

Πότε θα γίνει;

Στόχος μας είναι η πρώτη έκθεση να γίνει τον Ιούνιο (2016).

Την επιμέλεια της έκθεσης έχει αναλάβει η μουσειολόγος, Ευτυχία Καλοχαιρέτη.

Βιογραφικό και δείγμα/φωτογραφίες από πρόσφατη δουλειά μπορείτε να στείλετε μέχρι  τέλος Ιανουαρίου στο email: ele.karagianni@yahoo.gr

Για το project αλλά και για πληροφορίες που αφορούν και άλλες δράσεις μπορείτε να ενημερώνεστε από το blog ή την ομάδα στο Face book με τον τίτλο: ΔΙΚΤΥΟ ΤΕΧΝΗΣ και ΔΡΑΣΗΣ (Οι άνθρωποι με τα μπαλόνια)

Νοσοκομείο φυλακών Κορυδαλλού-1ο Εργαστήριο

9-12-2015

Η Τέχνη είναι ένα όχημα. Ένα τελεφερίκ. Ένα υποβρύχιο. Ανάλογα σε ποια δύσβατη περιοχή θέλεις να πας. Σήμερα μας πήγε στο Νοσοκομείο των φυλακών του Κορυδαλλού.
Την πόρτα μας την άνοιξε η Θετική φωνή. Ο Γιώργος και ο Στέργιος είναι δύο εργάτες της Αγάπης όπου κάθε εβδομάδα βρίσκονται εκεί για να ενημερώσουν, να στηρίξουν και να δώσουν ελπίδα, ιδιαίτερα σε εκείνους του κρατούμενους που έχουν ακόμα ένα βάρος να σηκώσουν: την οροθετικότητα και την τοξικοεξάρτησή τους. Η Ελπίδα που φέρνουν τα παιδιά στο μήνυμά τους στην ουσία είναι αυτό: “Υπάρχει για εσένα κάτι εκεί έξω που σε περιμένει. Δεν είσαι μόνος”.

Σήμερα ήμασταν κι εμείς μαζί στην καθιερωμένη επίσκεψή τους. Η Ελένη, η Ίρις, η Παναγιώτα.
Η εμπειρία; Μοναδική και από αυτές που αφήνουν το στίγμα τους μέσα σου.

Το σφίξιμο ξεκίνησε από πριν ακόμα μπούμε μέσα στις φυλακές. Τεράστιοι τοίχοι, συρματόπλεγμα παντού, ακόμα και στον ..αέρα. Λόγω της δίκης της Χρυσής Αυγής όλη η περιοχή ήταν ασφυκτικά φρουρούμενη.
Μια μίνι κρίση πανικού συνέβη όταν ακούσαμε τη βαριά μεταλλική πόρτα να κλείνει πίσω μας. Μέχρι να φτάσουμε στην πτέρυγα του νοσοκομείου, αρκετές πόρτες χτύπησαν με θόρυβο πίσω μας. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω τον άσχημο αυτόν ήχο. Τόσο άσχημος σα να ήταν ζωντανός και σε έπιανε από το λαιμό. Για μια στιγμή μπήκα στη θέση εκείνων των ψυχών που δεν ήρθαν εδώ μέσα σαν επισκέπτες αλλά για να ζήσουν ένα μικρό ή μεγάλο μέρος της ζωής τους.

Φτάσαμε στην αίθουσα όπου θα διακοσμούσαμε. Είχαν σχολείο εκείνη την ώρα και γι αυτό δουλέψαμε με μικρό αριθμό κρατούμενων. Οι ηλικίες τους ήταν από 20 χρονών μέχρι 60 τουλάχιστον. Όλες οι φυλές της γης και τα χρώματα ανθρώπων ήταν εκεί μέσα. Κάποιοι με αφημένη εμφάνιση. Άλλοι, οι πιο νέοι ήταν πιο στιλάτοι: σκουφάκια, τατουάζ, κοσμήματα. Θα μπορούσαν να είναι και τα παιδιά στο διπλανό τραπέζι, σε ένα καφέ στο Γκάζι. Όλοι όμως είχαν ένα κοινό βλέμμα. Ένα βλέμμα που δεν σε άφηνε να καταλάβεις τι ακριβώς αισθάνονται εκείνη τη στιγμή.

Ήταν φιλικοί μαζί μας. Ούτε μια στιγμή δεν αισθανθηκαμε κάποιο πείραγμα ή κάποιο παράξενο βλέμμα. Κάποιοι ήταν συνεσταλμένοι. Άλλοι πιο επικοινωνιακοί. Δίστασαν οι περισσότεροι να πιάσουν το πινέλο για να ζωγραφίσουν μαζί μας . “Είμαι Άχρηστος!” είπε κάποιος.
Γέλασα μέσα μου. Σα να άκουγα ένα μαθητούδι στο Δημοτικό, στις πρώτες του αναστολές μπροστά στο λευκό χαρτί. Είναι οδυνηρό το λευκό χαρτί και ο λευκός τοίχος. Μα όταν ξεκινάς να ζωγραφίζεις για πρώτη φορά -δεν έχει σημασία τι- με κάθε γραμμή αρχίζεις να αισθάνεσαι λίγο πιο σημαντικός από πριν. Λίγο πιο Χρήσιμος.

Όλοι οι διστακτικοί πήραν κάρβουνο και πινέλα τελικά. “Αυτό είναι!” είπα μέσα μου. “Είδες που μπορείς; Μια γραμμή. Μια μόνο γραμμή που θα είναι η δικιά σου η γραμμή!”.

Τα παιδιά, μας πήγαν αλλού βέβαια από εκείνα που είχαμε προγραμματίσει να σχεδιάσουμε. Εκτός από κάποια σχέδια που καταφέραμε να ολοκληρώσουμε, ενδιάμεσα γέμισαν τον τοίχο με tribal με ποδοσφαιρικά συνθήματα, με skin heads κεφάλια, κ.α. Κάποιος έκανε μια σβάστικα στο πρόσωπο που ζωγράφισε. Ο Γιώργος την έκανε καρδούλα. Ήταν η μόνη παρέμβαση που κάναμε στα σχέδιά τους. Στο επόμενο εργαστήριο θα ενσωματώσουμε στο γκράφιτι κάθε τι που ζωγράφισαν ή έγραψαν.

Πως αισθάνθηκα; Υπήρξαν έντονες στιγμές αμηχανίας. Και άγχους για να μην πούμε κάτι λάθος που θα τους στεναχωρούσε. Φόβος; Όχι. Ούτε μια στιγμή. Αισθανθήκαμε άνετα να κυκλοφορήσουμε ανάμεσά τους, να δούμε τους χώρους τους, να τους χαμογελάσουμε και να τους κοιτάξουμε στα μάτια.
Εκεί στον τοίχο καθώς ζωγράφιζα, γύρισα και είδα αυτούς τους άντρες με τα πινέλα δίπλα μου . Δεν είδα δολοφόνους ούτε εγκληματίες, ούτε κλέφτες ούτε πρεζάκια. Δεν είδα ούτε μια στιγμή τα “Άχρηστα” της κοινωνίας.
Μου φάνηκαν σαν να είδα μικρά πληγωμένα, μαλωμένα παιδιά, να παίζουν με πάθος με τις δαχτυλομπογιές τους. Για να ξεχάσουν τον θρήνο της ζωής τους.

Οι παρεμβάσεις και τα εργαστήρια θα συνεχίσουν και μετά τις γιορτές.
Ευχαριστούμε Γιώργο, Στέργιο, Θετική φωνή.

 Η ομάδα.

 Έργο ενός από τους κρατούμενους.

 Η Ιρις.

 Ο Στέργιος από την Θετική Φωνή

 Ο Παναγιώτης από την Θετική φωνή

Στέργιος και Παναγιώτα. Αγάπη μόνο.

Η Ελένη.

"Η βαλίτσα του πρόσφυγα": άσκηση ενσυναίσθησης!

Υπ.εκπαιδευτικός: Ιουλία Εφετζή (εικαστικής αγωγής).

5ο Γυμνάσιο Αχαρνών

Μελετώντας και αναλύοντας τα έργα του Ακριθάκη με τα παιδιά της Γ' τάξης, σταθήκαμε σ' ένα σύμβολο: τη Βαλίτσα. Από εκεί, λοιπόν,  ξεκίνησε μια "ιδεοθύελλα", που μας έφερε μπροστά στις λέξεις "φυγή", "ξεριζωμός", "προσφυγιά"!
Συνδυάσαμε μνήμες και βιώματα των παππούδων μας που ξεριζώθηκαν από τον Πόντο και τη Μικρασία, με το σύγχρονο δράμα των ανθρώπων που φτάνουν στη χώρα μας, εγκαταλείποντας τις εστίες τους.
Και κάπως έτσι, προέκυψε το θέμα μας, το οποίο διατυπώθηκε ως εξής:

"Στη χώρα μου ξεσπά πόλεμος και πρέπει να εγκαταλείψω το σπίτι μου. Ποιά πράγματα, αξίες κλπ, θα βάλω μέσα στη βαλίτσα μου για να τα σώσω από την καταστροφή;"

Οι απαντήσεις των παιδιών, η συζήτηση που προέκυψε, αλλά, κυρίως τα έργα τους που σχεδίασαν, ζωγράφισαν ή φιλοτέχνησαν με κολλάζ, ήταν μια άριστη "άσκηση ενσυναίσθησης" για όλους μας!!

Δήμητρα Παπούλια

Κώστας Φώτος

Στεφανία Τσίκα

Τατιάνα Ουστίνοβα

Φάνης Χειλετζάρης

Δράση με το παιχνίδι: "Περάσματα"

Κείμενο από τη συντονίστρια εκπαιδευτικό της δράσης, Βασιλική Μυρτσίδου

"Χαιρετώ σας.
Τον τελευταίο καιρό «χάσαμε» πολλές ώρες μαθημάτων. Αυτές τις «χαμένες ώρες» τις αφιερώσαμε στην προσπάθεια του να κατανοήσουμε τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας. Η όλη ιστορία ξεκίνησε μέσα από μια σχετική κουβέντα στην τάξη . Όταν είδα να παίζει το πρώτο συνθετικό λάθρο- …. σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω. Έτσι προχωρήσαμε . Είδαμε βιντεάκια με διασώσεις παιδιών στο Αιγαίο και συζητήσαμε πολύ για τους λόγους που αναγκάζουν αυτούς τους ανθρώπους να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Ακόμη συζητήσαμε για το πόσο εύκολο είναι να βρεθούμε στη θέση τους. Ζήτησα από τα παιδιά να ετοιμάσουν και να φέρουν στο σχολείο μια «τσάντα» ανάγκης. Ήρθαν στην τάξη «θησαυροί». Εδώ ήταν το σημείο που ζήτησα τη βοήθεια της ομάδας. Είδαμε βιντεάκια της unicef με ιστορίες προσφυγόπουλων. Μου άρεσαν τα «Περάσματα» και αποφάσισα να τα χρησιμοποιήσω. Επέλεξα να εμπλέξω και ένα τμήμα της έκτης , όπου υπήρξα δασκάλα παλιότερα. Έτσι σαράντα παιδιά διαφορετικής ηλικίας και δυνατοτήτων συνεργάστηκαν , έφτιαξαν τις οικογένειές τους και ακολούθησαν την πορεία των προσφύγων προς την Ευρώπη. Είχαμε ποτάμι , σύνορα, διακινητές, ληστές, διασώστες κ.α. Ήταν εκπληκτικό να παρακολουθείς τα παιδιά να προσπαθούν να αποφασίσουν το τι θα κάνουν τους τραυματισμένους τους , πώς θα πληρώσουν για να περάσουν τα σύνορα, πού θα βρουν τα απαραίτητα (οι τσάντες ανάγκης εδώ αποδείχτηκαν εξαιρετική κίνηση) και ότι άλλο ο ρόλος τους το επέβαλε. Κλείνοντας τους ζήτησα να βγουν από το ρόλο τους , να γίνουν ο εαυτός τους ξανά και να γράψουν ένα γράμμα στο ….ρόλο τους ! Μια κοπελιά της έκτης επέλεξε να γράψει και την απάντηση του ρόλου!
Στη συζήτηση που έκανα στο τέλος μόνο με το τμήμα μου «έμεινα» να παρακολουθώ τριτάκια να μιλάνε για χρήμα, δύναμη , εξουσία, λέγοντας πως γι αυτά γίνεται ο πόλεμος.
Οι δράσεις έγιναν στην τάξη και στο γυμναστήριο. Προσωπικά, ζωσμένη με ένα τεράστιο νταούλι να δίνω το ρυθμό της καθημερινότητας, του πολέμου, της χαράς , της λύπης ε και κανα θρακιώτικο ενδιάμεσα, πέρασα υπέροχα, συγκινήθηκα, και ψήλωσα κανα δυο πόντους από περηφάνια. Οι τριγύρω; Ε καλά όπως πάντα υπάρχουν αυτοί που με κοιτάν με μισό μάτι γιατί δε μαθαίνω στα τριτάκια τον υπερθετικό των επιθέτων και υπάρχουν και αυτοί που έρχονται και μου λένε σ ευχαριστώ πολύ που αγκαλιάζεις έτσι τα παιδιά μας. Φυσικά μένω με τους τελευταίους".

Εκπαιδευτικό υλικό για να μιλήσεις στους μαθητές ή στα παιδιά σου για τους πρόσφυγες

Όπως είχαμε αναφέρει στη πρώτη συνάντηση του Δικτύου Τέχνης και Δράσης, η φετινή χρονιά των πολιτιστικών και εκπαιδευτικών μας δράσεων είναι αφιερωμένη στο προσφυγικό θέμα.

Για όσους θέλετε να δουλέψετε στις τάξεις αυτο το θέμα, σας προτείνουμε κάποια εκπαιδευτικά εργαλεία, αλλά και την ίδια την σελίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, όπου εκεί θα βρείτε έγκυρες πληροφορίες για το προσφυγικό, τους θεσμούς και τις πολιτικές γύρω από τα δικαιώματα των προσφύγων.

Για να μεταβείτε στην επίσημη σελίδα της Ύπατης Αρμοστείας πατήστε: ΕΔΩ

Στα πεδία εκπαίδευση και εκπαιδευτικά εργαλεία θα βρείτε πολλά χρήσιμα.

Ξεχώρισα μερικά:

1."Ειρήνη. Η ιστορία ενός παιδιού πρόσφυγα". Η «Ειρήνη» είναι ένα εκπαιδευτικό εργαλείο για  παιδιά 5-8 ετών και  έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς να αναπτύξουν μέσα στην τάξη θέματα όπως η διαφορετικότητα, η ανεκτικότητα και οι πολιτισμικές διαφορές. Η ταινία κινουμένων σχεδίων «Ειρήνη» διαρκεί 7 λεπτά και συνοδεύεται από εγχειρίδιο με σημειώσεις για τους εκπαιδευτικούς.
-Για να δείτε το βίντεο στο youtube πατήστε: ΕΔΩ
-Για περισσότερες πληροφορίες και το εγχειρίδιο του  εκπαιδευτικού  πατήστε: ΕΔΩ




2.«Δραστηριότητες βιωματικής μάθησης στα ανθρώπινα  δικαιώματα και τα δικαιώματα των προσφύγων»
 Το εγχειρίδιο περιλαμβάνει 39 βιωματικές δραστηριότητες για    μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και  ομάδες νέων. Για να κατεβάσετε το βιβλίο, πατήστε: ΕΔΩ








3.  ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.  Τα «Περάσματα» είναι ένα βιωματικό παιχνίδι  της  Ύπατης Αρμοστείας, το οποίο βασίζεται στη μέθοδο της προσομοίωσης, επιτρέποντας  στους συμμετέχοντες να βιώσουν πιο αποτελεσματικά μια μακρινή κατάσταση μέσα από τη διαδικασία της δραματοποίησης και αναπαράστασης της πραγματικότητας όπως τη ζουν οι πρόσφυγες. Για περισσότερες πληροφορίες και για να κατεβάσετε το υλικό, πατήστε: ΕΔΩ

4. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ: Άσυλο και Διεθνής Προστασία- ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ και ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ του σύγχρονου φαινομένου των προσφύγων στην Ευρώπη και την Κύπρο
(Αντιπροσωπεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Κύπρο) Περισσότερα: ΕΔΩ



Εκπαιδευτικά εργαλεία-προτάσεις από άλλους φορείς:

5. Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές (ψηφιακό παιχνίδι). Το ηλεκτρονικό παιχνίδι "Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές" είναι ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι με θέμα τους πρόσφυγες που έχει σχεδιαστεί για να παιχτεί μέσα στη σχολική τάξη ή με τους γονείς στο σπίτι.
Περισσότερα: ΕΔΩ

6. ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 2: ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ 
Συγγραφείς:ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΠΑΝΝΗ ΕΥΑ ΚΑΣΙΑΡΟΥ
ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΑΘΗΝΑ 2007
Διαθέσιμο :ΕΔΩ









ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Το μεταναστευτικό ζήτημα μέσα από 18 πίνακες γνωστών ζωγράφων.Το μεταναστευτικό δεν είναι τωρινό πρόβλημα της ανθρωπότητας. Πάντα, σ όλες τις εποχές, άνθρωποι ξεριζωνόταν από τα σπίτια και τις πατρίδες τους ηθελημένα ή αθέλητα. Στους παρακάτω 18 πίνακες ζωγραφικής, βλέπουμε πως απεικόνισαν το πρόβλημα, μέσα στους τελευταίους 2 αιώνες, διάσημοι ζωγράφοι. Πατήστε: ΕΔΩ

Το προσφυγάκι¨του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.  Ενα έργο τέχνης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αφόρμηση για ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τους πρόσφυγες. Περισσότερα: ΕΔΩ









ΒΙΒΛΙΑ

Μικρές Οδύσσειες Παιδιών.Συγγραφέας: Βικτώρια Μπαντή. Στο βιβλίο αυτό δε γίνεται κατήχηση, ούτε προσκλητήριο να σεβαστείς ιδέες δύσκολες. Στο βιβλίο μοιράζεται απεριόριστη γνώση πάνω στις βασικές αρχές του παγκόσμιου πολιτισμού. Μία εκ των πλέον θεμελιωδών είναι ο σεβασμός, η ευαισθητοποίηση και η κατανόηση των προσφύγων.Περισσότερα: ΕΔΩ

Ο Πίνακας που άλλαξε χρώματα. Το παραμύθι αυτό της Σίσσυς Παπαγεωργίου που κέρδισε στο διαγωνισμό συγγραφής με θέμα «Οι Μικροί Πρόσφυγες» είναι μια τρυφερή, πρωτότυπη ιστορία που καταγράφει τη φιλία δύο μικρών ξένων, μέσα σε ένα καινούριο, διαφορετικό περιβάλλον και αναδεικνύει την ομορφιά και τη δύναμη που πηγάζει από την σύνθεση και την αρμονία διαφορετικών χρωμάτων, σκέψεων και ιδεών. Περισσότερα: ΕΔΩ

Λίγες σκέψεις για το Δίκτυο Δράσης και Τέχνης

Λίγες σκέψεις για το Δίκτυο Τέχνης και Δράσης
(Οι άνθρωποι με τα μπαλόνια).
Εδώ και καιρό τριγυρνούσε στο μυαλό μου η ιδέα της δημιουργίας ενός Δικτύου εκπαιδευτικών, καλλιτεχνών και ανθρώπων από διάφορες επαγγελματικές ειδικότητες, όπου με βασικό μέσο την Τέχνη και την Aγάπη για τον άνθρωπο, θα κατάφερνε να ενισχύσει όλες αυτές τις Ανθρωπιστικές αξίες που αισθανόμαστε πως λείπουν από την κοινωνία μας.
'Ένα πεδίο δράσης και έκφρασης θα είναι το ελληνικό σχολείο. Ένα άλλο πεδίο θα είναι όπου υπάρχουν "οι κολασμένοι της γης" όπως χαρακτήρισε ο P.Freire όλες εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που στερούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δικαίωμα να εκφράζονται.

Η σκέψη αυτή, ως πείραμα δείχνει να έχει επιτύχει στο σχολείο όπου εργάζομαι (2ο Δ.Σ. Αχαρνών/Μενίδι). Εκεί ένα μικρό δίκτυο εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών και μελών της κοινότητας γύρω από το σχολείο, έχει βρει τρόπους για να μιλήσει και να αγγίξει ανθρώπους που θέλουν να καταλάβουν τους πρακτικούς τρόπους της Αποδοχής. Το όχημά μας εδώ είναι η χαρά της Τέχνης.

Εκτός από αυτήν την εμπειρία, ένα ”κάλεσμα" που προέτρεψε στην δημιουργία αυτού του δικτύου είναι η αυθόρμητη ομάδα που δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2015 με σκοπό να υποστηρίξει τους πρόσφυγες του Πεδίου του Άρεως.
Όλα ξεκίνησαν από μια ανακοίνωση στο ΦΒ: 
"Την Πέμπτη θα είμαι στην είσοδο του πάρκου και θα κρατάω ένα κόκκινο μπαλόνι. Όποιος θέλει ας έρθει".
Περισσότεροι από 30 φίλοι, καλλιτέχνες, εκπαιδευτικοί, κάποια μέλη της Ένωσης εκπαιδευτικών εικαστικών μαθημάτων, άνθρωποι από διάφορους κλάδους, κ.α. γνωστοί και άγνωστοι, έσπευσαν με τα μπαλόνια τους. Κάποιοι φίλοι από την Περιφέρεια, έστειλαν πράγματα και υποστήριξαν με υλικά το εγχείρημα. Άλλοι ήρθαν εκεί για να χορέψουν μαζί με τους πρόσφυγες. Άλλοι για να αφήσουν προμήθειες. Άλλοι για να ζωγραφίσουν μαζί τους. Άλλοι για να βοηθήσουν στην μετάφραση. Άλλοι για να τους χαμογελάσουν. Άλλοι για να φουσκώσουν μπαλόνια. (Πολλά μπαλόνια εκείνη την ήμερα). Και έτσι οι άνθρωποι με τα μπαλόνια έγιναν το ... “παρατσούκλι” αυτής της ομάδας.
Στη συνέχεια κάποιοι μαζευτήκαμε στην ΑΣΚΤ, στα πλαίσια του πανελλήνιου συνεδρίου της Ενωσης Εικαστικών και είπαμε να το "οργανώσουμε" λίγο καλύτερα.

Αν και δεν επιθυμούμε αυτή η ομάδα να υπηρετήσει κάποια ιδεολογική ή πολιτική φωνή, ωστόσο όλοι συμφωνούμε πως το να ανοίγεις το σχολείο στον κόσμο και το να προσφέρεις στου "κολασμένους της γης" έναν τρόπο έκφρασης, είναι πράξεις βαθιά πολιτικές.

Με αυτά λοιπόν στην καρδιά,
ανασηκώνουμε τα μανίκια, και ξεκινάμε για να αλλάξουμε τον κόσμο!
Ελένη Καραγιάννη