Το παρακάτω κείμενο το έγραψε η Άννα. Το "νέο" αίμα της ομάδας μας. Ένα αεικίνητο χαρισματικό πλάσμα που αν και μόλις αποφοίτησε από τις σπουδές της στις τέχνες, μας τιμάει ιδιαίτερα που βρίσκεται ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη και μας βομβαρδίζει με τις φρέσκες ιδέες .
Είναι ιδιαίτερα τιμητικό ένα τόσο ξεχωριστό νεαρό κορίτσι να μιλάει με τόσο ενθαρρυντικά λόγια για το Δίκτυο.
Μας δίνει ελπίδα να συνεχίσουμε.
Όλοι μαζί.
Έχουμε σχέση , όπως λέει η Άννα.
Ε.Κ.
Μια ομάδα σε "σχέση"
Οι Άνθρωποι με τα Μπαλόνια
είναι αλλιώς γνωστοί και ως Δίκτυο Τέχνης και Δράσης και πρόκειται
για μια ομάδα που δημιουργήθηκε εντελώς
αυθόρμητα και αληθινά, με αφορμή το μεγάλο ρεύμα προσφύγων που άρχισε να
εισέρχεται πιο έντονα στην
χώρα μας το καλοκαίρι του 2015.
Θα σας διηγηθώ την αρχή μιας ιστορίας «Ανθρώπων
για Ανθρώπους».
Αυθόρμητα λοιπόν τον Ιούλιο του 2015 διάφορα πρόσωπα ανταποκρίθηκαν στο πρώτο κάλεσμα που έγινε στο
Πεδίο του Άρεως, από την Έλενα
Καραγιάννη, συνάδελφο εικαστικό και εκπαιδευτικό. Αρχική ανάγκη ήταν να
γνωρίσουν από κοντά ανθρώπους αλλά και
τα παιδιά τους, που βιώνουν την προσφυγιά. Και φυσικά αυτό ήταν η αφορμή για να
ξεκινήσει μία ανταλλαγή ανάμεσα σε όλους μας.
Άνθρωποι για ανθρώπους.
Αυτή η πρώτη γνωριμία έφερε και δεύτερη και τρίτη μέχρι που συνειδητοποιήσαμε ότι «είμαστε σε σχέση». Πιστά. «Σε σχέση» με
τους Ανθρώπους, την Τέχνη, τη Δημιουργικότητα και ανοιχτοί σε ότι άλλο προκύψει
από την όλη διαδικασία.
Και είναι πολλά αυτά που προέκυψαν και προκύπτουν.
‘Ερχονται να προσθέσουν στο μοναδικό αυτό μωσαϊκό μας.
Προσωπικά ανακάλυψα το Δίκτυο (ή με ανακάλυψε αυτό) όταν την Άνοιξη του 2016 ήρθα
σε επικοινωνία με την Έλενα για να κάνω την πρακτική μου στο σχολείο, αφού είχα
δει την δουλειά της και την προσέγγιση της στη Τέχνη ως μέσο επιμορφωτικό και
παιδαγωγικό.
Τότε με μεγάλη άνεση μου είπε:
«Θα είμαι σε μια
συνάντηση που θα γίνει στο Ρομάντσο, έλα και μπορούμε να τα πούμε εκεί»
Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα δωμάτιο με 15 άτομα, που το κάθε ένα ήταν εκεί για να συμβάλλει με τον
δικό του προσωπικό τρόπο, να μοιραστεί τις ιδέες του, να διοχετεύσει την
ενέργειά του,
να βοηθήσει
στην οργανωση των
δράσεων στις δομές προσφύγων, κ.α.
Μιλάω στο πληθυντικό γιατί δεν υπήρχε κανένα ίχνος διαχωρισμού. Ήμασταν εμείς. Ο
κάθε ένας αναλάμβανε από μία δράση και μετέπειτα οι άλλοι ακολουθούσαν εκεί που
μπορούσαν με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν και άλλες ομάδες αποστολής.
Αυθόρμητα και αληθινά.
«Πωπω!», έλεγα μέσα μου, «Που
ήταν κρυμμένα όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα;»
Άνθρωποι από κάθε
background,
εικαστικοί και μη, θεατρολόγοι, μουσικοί, εκπαιδευτικοί, άνεργοι, άνθρωποι όλων
των ειδών και ειδικοτήτων.
Συνεχή κύματα εντυπωσιασμού με γέμιζαν.
Όχι απαραίτητα για τις
δράσεις ως δράσεις, (αυτές υπάρχουν αμέτρητες στις δομές από διάφορες ομάδες),
αλλά κυρίως με την διαδικασία οργάνωσης, το πόσο
άνετη, ανοιχτή, αληθινή, πρωτοποριακή και ξεκάθαρη ήταν.
Δεν είναι πια κρυμμένα αυτά τα πλάσματα, είναι Εδώ και γινόμαστε Εμείς.
Εκείνη
την περίοδο, προσωπικά δε μπόρεσα να
ακολουθήσω και να συμμετάσχω στις δράσεις που οργανώθηκαν για τις ερχόμενες
εβδομάδες στο Ελληνικό και στον Πειραιά. Πήγα λοιπόν στο σχολείο για να δω πως δουλεύει η Έλενα.
Τότε
μου «σφύριξε» ότι το ίδιο απόγευμα θα πάει στον Ελαιώνα για το εβδομαδιαίο
εργαστήριο δημιουργικής απασχόλησης.
«Έλα» μου λέει. Και πήγα.
«Έξι παρά τέταρτο απέναντι απ’την στάση,
θα έρθω με το αμάξι να πάμε μαζί».
Και όντως ήρθε με το αμάξι, με την μαμά της και δύο άλλες εθελόντριες.
Φούλ χάους δηλαδή. Και εκεί μας περίμεναν και άλλοι του Δικτύου.
Και το ένα έφερε το άλλο, όπως ακριβώς έπρεπε.
«Θα πάμε επίσκεψη τα ασυνόδευτα παιδιά στο Μπενάκη. Έλα»
«Θα κάνουμε
παρουσίαση για τα αδέσποτα στο δημοτικό, έλα»
«Θα πάμε στην
εκδήλωση της Θετικής Φωνής, έλα»
Αυτό το ειλικρινές «Έλα».
Αυτή η ζεστή πρόσκληση.
Αυτή η απλή λέξη που τελικά, για εμένα ορίζει τι είναι το Δίκτυο, πως τελικά
όλοι μαζί το πλάθουμε.
Είναι μια ορθάνοιχτη πλατφόρμα που φιλοξενεί ιδέες για δράση, ένα δίκτυο
αποτελούμενο από ανθρώπους όπου στόχος είναι να εκφράσουν και να εξασκήσουν τα
μέσα που διαθέτουν για να ανοίξουν καινούριους δρόμους.
Χωρίς τετράγωνα κουτιά.
Εμείς είμαστε κύκλος φυσικός, όπως η γη.
Χωρίς καθώς πρέπει.
Χωρίς αρχηγούς.
Χωρίς μοντέλα.
Χωρίς ιεραρχίες.
Με αληθινή ελευθερία και ισοτιμία.
Γιατί χωρίς τη σωστή βάση δε πιστεύω ότι είναι εφικτό να πραγματοποιήσουμε τους
στόχους μας, ή έστω, να τους θέσουμε.
Μαζί λοιπόν σε έναν κύκλο εξερευνώντας τη δύναμη της Τέχνης.
Τη δύναμη να θίξουμε και να προβάλλουμε κοινωνικά ζητήματα.
Να εφαρμόσουμε την επικοινωνία, την ανταλλαγή και την συλλογική εξέλιξη.
Να πράττουμε αυτό που οραματιζόμαστε.
Με σταθερότητα.
Να κάνουμε λάθη, να μαθαίνουμε, να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στο καλύτερο μας
Εαυτό. Και ακόμα πιο κοντά στους ανθρώπους. Γιατί έτσι μπορούμε να μεταδώσουμε
αυτή την ενέργεια και να βαφτίσουμε «Παιδεία» τις καθημερινές πράξεις οι οποίες
πηγάζουν από την αγάπη. Την αγάπη μας για αυτό που κάνουμε, την τέχνη, τους
ανθρώπους, την εξέλιξη και την ανάπτυξη.
Την αγάπη για την αγάπη.
Δεν το περίμενα πριν δύο χρόνια όπου γύρισα από την Αμερική ότι θα μπορούσα να
βρω έναν χώρο όπου θα γινόμουν κατανοητή. Όχι επειδή ήμουν προϊδεασμένη, αλλά επειδή έτσι αποδεικνύονταν.
Η κοινωνική οργάνωση στην Ελλάδα τείνει να είναι τετράγωνη.
Εγώ δε τα καταλαβαίνω αυτά.
Παρατηρώ διαφωνίες μέχρι και διαμάχες που έχουν να κάνουν με ιδεολογίες.
Εγώ δεν τα καταλαβαίνω.
Δεν καταλαβαίνω πως αφήνουμε τις ιδεολογίες να μπλοκάρουν το πραγματικό
κοινωνικό αντίκτυπο που μπορούμε μαζί να δημιουργήσουμε.
Να μπλοκάρουν την αγάπη που θα έπρεπε να είναι η βάση για όλα.
Αυτή είναι η Ελλάδα και την ξέρω. Αλλά δε μπορώ να την καταλάβω.
Και γι’αυτό το Δίκτυο για μένα είναι σαν ένα νησί που επιπλέει μακρυά από αυτά.
Ένα μπαλόνι που ταξιδεύει σε άλλες διαστάσεις, αυτές που θεωρώ επίκαιρες.
Φτάνουν οι παλιοί τρόποι, δε πιάνουν.
Είμαστε εδώ να εκπροσωπήσουμε νέες ιδέες και αντιλήψεις.
Εμείς. Μαζί.
Αυτό το μπαλόνι, θα συναντήσει και τα άλλα που πετάνε.
Ραντεβού προς τα πάνω, όλοι ευπρόσδεκτοι.
Rise up!
Άννα Λιόλιου
Εικαστικός καλλιτέχνης/εκπαιδευτικός
Ιδρυτικό
μέλος Δικτύου Τέχνης και Δράσης
