21-10-2015 Στο πρόσφατο εργαστήριο στον Ελαιώνα όλες μας παρατηρήσαμε ότι τα παιδιά ήταν πιο εκδηλωτικά και ενθουσιώδη από τις προηγούμενες επισκέψεις μας. "Νάκοσι- Νάκοσι" (Ζωγραφική -Ζωγραφική) φώναζαν μόλις τους ενημέρωσαν για το εργαστήριο. Τα πειράγματα, τα γέλια και οι πόζες για φωτογραφίες δεν έλειψαν και χαρήκαμε κι εμείς διπλά που συναντήσαμε τέτοια ζωντάνια στον Ελαιώνα.
7-10-2015 Φωτογραφίες.
7-10-2015 (Κείμενο από Elena Karagianni)
Άλλη μια ιδιαίτερη ημέρα στον Ελαιώνα.
Αμέσως μόλις φτάσαμε έτρεξε η Σ. να μας προσκαλέσει για τσάι στο δωμάτιό τους. Η Μαμά το είχε ήδη φτιάξει όταν φτάσαμε. Μας το σέρβιρε με πτι μπερ και φρούτα βανίλιες. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και καθίσαμε στο πάτωμα. Και άρχισε το κουβεντολόι . Ανταλλάξαμε όνειρα, ευχές, γέλιο... Σαν φιλενάδες από τα παλιά μιλήσαμε για όλα εκείνα που μιλάνε οι γυναίκες όταν βρίσκονται μόνες: για τα ρούχα, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το γυναικείο φύλο, για τους καημούς μας, για το γάμο,κ.α.
Η Σ. δεν θέλει να παντρευτεί. Στη χώρα της, μια γυναίκα παντρεύεται από τα 15 μέχρι τα 25. Εκείνη από τώρα διεκδικεί την ελευθερία της. Θέλει να σπουδάσει και να γίνει Μηχανικός. Ανυπομονεί να πάει στη Σουηδία γιατί εκεί ξέρει πως θα έχει περισσότερες ευκαιρίες να επιλέξει άλλον δρόμο από αυτόν που θέλει η παράδοση. Ήταν τόσο σπινθηροβόλο το βλέμμα της όταν μίλαγε για το Όνειρό της που η Μαμά της δεν μπορούσε να φέρει αντίρρηση.
Μετά το τσάι πήγαμε ξανά στον παιδότοπο όπου ζωγραφίσαμε λίγο ενώ η Έλενα έπαιζε στο μαντολίνο της παλιά ελληνικά τραγούδια . Δεν είχε πολύ κόσμο. Την προηγούμενη ημέρα οι πρόσφυγες του Ελαιώνα έφυγαν μαζικά σχεδόν. Επικρατούν φήμες πως κλείνουν τα σύνορα σε χώρες που μέχρι πριν λίγο υπήρχε πέρασμα.
Δυο τρεις άντρες είχαν κάτσει απέναντι από την Έλενα. Άκουγαν και χτύπαγαν απαλά τα πόδια στο έδαφος. Ο ένας είχε δακρύσει. Όταν κατάλαβε πως τον κοιτούσαμε γύρισε και μας είπε στα Φαρσί. “Ο Ρασούλης είχε πει πως για να είναι καλά ο άνθρωπος, χρειάζεται μόνο τη Μουσική”.*
Ξαφνιαστήκαμε που αυτός ο άνθρωπος ήξερε ένα ιδιαίτερο κομμάτι της ελληνικής κουλτούρας Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω πως ξέρει τον Ρασούλη. Έφυγε βιαστικά σκουπίζοντας τα μάτια του. (Ποιο πένθος άραγε να βασάνιζε τη ψυχή αυτού του ανθρώπου;).
Ακολούθησαν στιγμές συγκίνησης. Είχε πέσει το φως, το μαντολινάκι έπαιζε και κοιταζόμαστε όλοι συγκινημένοι. Ήταν νέα τα πρόσωπα σήμερα. Πολλά από τα άτομα που ξέραμε τον τελευταίο μήνα, είχαν φύγει Ο πάγος έσπασε γρήγορα και τα καινούρια παιδιά (μας) μας γέμισαν με ζωγραφιές και αγκαλιές.
Λίγο πριν κλείσουμε τη δράση, ήρθε η δεκαπεντάχρονη Μ. για να με φιλήσει. Ήταν δακρυσμένη.
Απόψε θα έφευγε για Σουηδία. Με τα πόδια μου είπε. Δεν ξέρω τι εννοούσε ακριβώς. Με τα πόδια;
Ανταλλάξαμε viber και email.
Καλό ταξίδι 'όμορφο θαρραλέο πλάσμα.
Καλή τύχη.
Εμείς εδώ θα μείνουμε κοντά στα αδέρφια σου.
Και θα συνεχίσουμε να σας αγαπάμε.
Δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε.
Το τελευταίο τραγούδι που τους τραγουδήσαμε (και που προσπαθησαμε να μεταφράσουμε) ήταν το: Ξημερώνει (Το σύννεφο έφερε βροχή) του Χατζιδάκι.
Αμέσως μόλις φτάσαμε έτρεξε η Σ. να μας προσκαλέσει για τσάι στο δωμάτιό τους. Η Μαμά το είχε ήδη φτιάξει όταν φτάσαμε. Μας το σέρβιρε με πτι μπερ και φρούτα βανίλιες. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και καθίσαμε στο πάτωμα. Και άρχισε το κουβεντολόι . Ανταλλάξαμε όνειρα, ευχές, γέλιο... Σαν φιλενάδες από τα παλιά μιλήσαμε για όλα εκείνα που μιλάνε οι γυναίκες όταν βρίσκονται μόνες: για τα ρούχα, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το γυναικείο φύλο, για τους καημούς μας, για το γάμο,κ.α.
Η Σ. δεν θέλει να παντρευτεί. Στη χώρα της, μια γυναίκα παντρεύεται από τα 15 μέχρι τα 25. Εκείνη από τώρα διεκδικεί την ελευθερία της. Θέλει να σπουδάσει και να γίνει Μηχανικός. Ανυπομονεί να πάει στη Σουηδία γιατί εκεί ξέρει πως θα έχει περισσότερες ευκαιρίες να επιλέξει άλλον δρόμο από αυτόν που θέλει η παράδοση. Ήταν τόσο σπινθηροβόλο το βλέμμα της όταν μίλαγε για το Όνειρό της που η Μαμά της δεν μπορούσε να φέρει αντίρρηση.
Μετά το τσάι πήγαμε ξανά στον παιδότοπο όπου ζωγραφίσαμε λίγο ενώ η Έλενα έπαιζε στο μαντολίνο της παλιά ελληνικά τραγούδια . Δεν είχε πολύ κόσμο. Την προηγούμενη ημέρα οι πρόσφυγες του Ελαιώνα έφυγαν μαζικά σχεδόν. Επικρατούν φήμες πως κλείνουν τα σύνορα σε χώρες που μέχρι πριν λίγο υπήρχε πέρασμα.
Δυο τρεις άντρες είχαν κάτσει απέναντι από την Έλενα. Άκουγαν και χτύπαγαν απαλά τα πόδια στο έδαφος. Ο ένας είχε δακρύσει. Όταν κατάλαβε πως τον κοιτούσαμε γύρισε και μας είπε στα Φαρσί. “Ο Ρασούλης είχε πει πως για να είναι καλά ο άνθρωπος, χρειάζεται μόνο τη Μουσική”.*
Ξαφνιαστήκαμε που αυτός ο άνθρωπος ήξερε ένα ιδιαίτερο κομμάτι της ελληνικής κουλτούρας Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω πως ξέρει τον Ρασούλη. Έφυγε βιαστικά σκουπίζοντας τα μάτια του. (Ποιο πένθος άραγε να βασάνιζε τη ψυχή αυτού του ανθρώπου;).
Ακολούθησαν στιγμές συγκίνησης. Είχε πέσει το φως, το μαντολινάκι έπαιζε και κοιταζόμαστε όλοι συγκινημένοι. Ήταν νέα τα πρόσωπα σήμερα. Πολλά από τα άτομα που ξέραμε τον τελευταίο μήνα, είχαν φύγει Ο πάγος έσπασε γρήγορα και τα καινούρια παιδιά (μας) μας γέμισαν με ζωγραφιές και αγκαλιές.
Λίγο πριν κλείσουμε τη δράση, ήρθε η δεκαπεντάχρονη Μ. για να με φιλήσει. Ήταν δακρυσμένη.
Απόψε θα έφευγε για Σουηδία. Με τα πόδια μου είπε. Δεν ξέρω τι εννοούσε ακριβώς. Με τα πόδια;
Ανταλλάξαμε viber και email.
Καλό ταξίδι 'όμορφο θαρραλέο πλάσμα.
Καλή τύχη.
Εμείς εδώ θα μείνουμε κοντά στα αδέρφια σου.
Και θα συνεχίσουμε να σας αγαπάμε.
Δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε.
Το τελευταίο τραγούδι που τους τραγουδήσαμε (και που προσπαθησαμε να μεταφράσουμε) ήταν το: Ξημερώνει (Το σύννεφο έφερε βροχή) του Χατζιδάκι.
5-10-2015 Σήμερα βγήκαμε για φαγητό με μια πολύ όμορφη οικογένεια Αφγανών που γνωρίσαμε στον Ελαιώνα. Περπατήσαμε στο Μοναστηράκι και καταλήξαμε για κεμπάπ σε ένα από τα γνωστά μαγαζιά της περιοχής.Θα κρατήσω 2 -3 σκέψεις από αυτή τη βραδιά: την ευγένεια και την διακριτικότητα αυτών των ανθρώπων, τον θαυμασμό τους για την Ακρόπολη (αναφώνησαν μόλις συνειδητοποίησαν τι ήταν το φωτισμένο κτίριο που έβλεπαν στο βάθος) και τέλος τη διαπίστωση πως μπορεί η κουλτούρα, οι συνήθειες, οι θρησκευτικοί περιορισμοί να ήταν υπαρκτοί αλλά δεν μας εμπόδισαν καθόλου να αισθανθούμε σεβασμό και εκτίμηση ο ένας για τον άλλον.
Αυτην την φιλία θα την κρατήσουμε στην καρδιά μας για πάντα.
(Eαν κάποιοι φίλοι ενδιαφέρονται να κάνουν το τραπέζι σε φίλους μας στον Ελαιώνα ας επικοινωνησουν μαζι μου για να τους δωσω πληροφορίες για το πως μπορεί να γινει).
27-9-2015 Το τέλος κάθε μας επίσκεψης νομίζω πως μας βρίσκει όλους πιο χαρούμενους, ανάλαφρους και με περισσότερες σκέψεις για το αύριο. Σε κάθε μας επίσκεψη η ερώτηση "Πότε θα ξανάρθετε;", η μεγαλύτερη εξοικείωση, τα ευχαριστήρια βλέμματα, οι ευγενικές χειρονομίες μας κάνουν όλους να ανυπομονούμε για την επόμενη συνάντηση. Τελικά όλοι φεύγουμε από αυτόν τον χώρο έχοντας κερδίσει κάτι.
Εργαστήριο Capoeira
24-9-2015
(Kείμενα από τον: Graduado Tucano Abadá-capoeira)
Τη ημέρα και η χθεσινή Μπράβο σε όλη την ομάδα πού μεγαλώνει καθώς αυξάνονται οι ανάγκες, πολύ αγάπη πήραμε και εχθές από τα αδέρφια μας, τους εύχομαι καλή τύχη στην συνέχεια του ταξιδιού τους καθώς σήμερα ταξιδεύουν οι περισσότεροι.
Ελπίζω κάποιοι να γίνουν οι αυριανοί Ζωγράφοι, Ηθοποιοί, Δάσκαλοι, Μουσικοί, Capoeiristes, γιατί το αξίζουν!!!
Θέλω να ευχαριστήσω όλη την ομάδα για την άψογη συνεργασία, με ευχαριστεί ιδιαίτερα να συνευρίσκομαι με ανθρώπους που έχουμε κοινά ιδανικά και αξίες.
Αυτό που κάνετε πραγματικά είναι πολύ σπουδαίο!
Στην δράση της Capoeira για πρώτη ημέρα κάναμε μια μικρή επίδειξη και εκμεταλλευόμενοι την ικανότητα τον παϊδιών να βλέπουν και να αντιγράφουν κινήσεις εύκολα, τους είδαμε πολύ γρήγορα να παίζουν στην roda της Capoeira. (και υπάρχει κόσμος ακόμα που λέει ότι είναι δύσκολο!)
Στην συνέχεια ακολούθησε το πρώτο μάθημα παίζοντας σχετικά παιχνίδια με την ιστορία της Capoeira και δείξαμε τα πρώτα βήματα στους μικρούς μας ήρωες, η ενέργεια πραγματικά περίσσευε!.
Εγώ και οι συνεργάτες μου capoeristas γεμίσαμε από την ανταλλαγή ενέργειας, αγάπη, ζεστασιά, και το σημαντικότερο μάθαμε πολλά για την κουλτούρα τους Έτσι κι αλλιώς η Capoeira έχει μετεξελιχθεί σε μία κοινότητα ανταλλαγής κουλτούρας και πολιτισμού.
Το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν τα παιδιά όταν με σύστησε ο διερμηνέας ήταν αν θα ξανάρθω το θεωρώ υποχρέωση μου και προσωπική μου ανάγκη να ξαναβρεθω κοντά τους, πραγματικά τα συναισθήματα που παίρνεις δεν πληρώνονται ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου!
Εγώ και οι συνεργάτες μου capoeristas γεμίσαμε από την ανταλλαγή ενέργειας, αγάπη, ζεστασιά, και το σημαντικότερο μάθαμε πολλά για την κουλτούρα τους Έτσι κι αλλιώς η Capoeira έχει μετεξελιχθεί σε μία κοινότητα ανταλλαγής κουλτούρας και πολιτισμού.
Το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν τα παιδιά όταν με σύστησε ο διερμηνέας ήταν αν θα ξανάρθω το θεωρώ υποχρέωση μου και προσωπική μου ανάγκη να ξαναβρεθω κοντά τους, πραγματικά τα συναισθήματα που παίρνεις δεν πληρώνονται ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου!
16-9-2015 ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Η δράση-εργαστήριο συντονίστηκε στις 16-9-2015 από την μουσειοπαιδαγωγό Ελένη Γαλάνη. Για περισσότερες πληροφορίες και ιδέες από την ίδια μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της :http://www.elenigalani.com/#!news/ccme
Οι λέξεις, όπως και οι άνθρωποι, δημιουργούν συναισθήματα και έχουν θεραπευτικές ιδιότητες.
Εμπνευσμένο από την ομότιτλη εγκατάσταση του Δανού ποιητή και εικαστικού Morten Sondergaard το "Φαρμακείο με τις λέξεις" (The Pharmacy of Words) είναι μια δράση που σχεδίασα και πραγματοποίησα την Τετάρτη 16/9 στον καταυλισμό προσφύγων στον Ελαιώνα.
Στο πρόγραμμα συμμετείχαν κορίτσια από το Αγφανιστάν ηλικίας 8 έως 12 ετών: η Sara, η Cobra, η Somaye, η Reilaneh κ.α. αντάλλαξαν μαζί μας τις αγαπημένες λέξεις τους (fly, colors, music, learn, life, true -είναι μερικές από αυτές).
Χρησιμοποιώντας χαρτί, μαρκαδόρους και κομμάτια από χαρτόκουτες, καταγράψαμε και φυλάξαμε στο "Φαρμακείο με τις λέξεις" τα ρήματα, τα ουσιαστικά και τα επίθετα που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα και τώρα τα έχουμε μαζί μας σε μια μικρή, ελαφριά αποσκευή.
