Χθες ήταν η
προγραμματισμένη συνάντηση για το
κλείσιμο των δράσεων του Δικτύου
Τέχνης και Δράσης, για την φετινή
χρονιά. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος που
η ομάδα αυτή γεννήθηκε από... ένα κόκκινο
μπαλόνι στο Πεδίον του Άρεως και
συνεχίζει να υπάρχει, να επεκτείνεται,
να δημιουργεί, να παρεμβαίνει.
Θυμάμαι
κάποιο πρόσωπο τον πρώτο καιρό που είχε
πει: “Ε..πόσο θα αντέξει αυτό που
κάνετε;” Άντεξε έναν χρόνο. 'Έναν
ολόκληρο χρόνο άνθρωποι μάχιμοι, πολίτες
συνειδητοποιημένοι, απλοί
δάσκαλοι,καλλιτέχνες, γονείς, μαθητές,
χωρίς κάποια πολιτική υποστήριξη, χωρίς
κάποια ομπρέλα Πανεπιστημίου ή
οποιουδήποτε άλλου φορέα ή κάποιου
επίσημου θεσμού, απλοί άνθρωποι,
διατήρησαν την ομάδα αυτή με τα χρήματά
τους, με τον χρόνο τους και με την ενέργειά
τους. Κάθε εβδομάδα ήταν εκεί. Πιστοί
στα εργαστήρια των προσφύγων. Κάποιοι
και 2 φορές. Και τρεις, και πέντε και εξι.
Και τώρα
μιλάμε για μια ομάδα που πλέον απέκτησε
νομικό πρόσωπο και από Σεπτέμβρη εκτός
από τα τρία σταθερά εργαστήρια σε δομές
φιλοξενίας προσφύγων, ετοιμάζει 3
καινούρια προγράμματα παρεμβάσεων μέσα
από την Τέχνη και την Εκπαίδευση σε
ευπαθείς ομάδες όπως σε άνεργους
πολίτες, σε Ρομά, σε οροθετικούς
φυλακισμένους, σε ηλικιωμένους, κ.α. Και
έχουμε στα σκαριά και ένα εικαστικό
πρότζεκτ με τίτλο ο “Ξένος” και έχουμε
δρομολογήσει εκπαιδευτικές προτάσεις
που θα κατατεθούν στο ΥΠΕΠΘ, και
ετοιμάζουμε και ψηφιακό υλικό, και
σεμινάρια και ημερίδες,και..και...
Είμαστε οι
Άνθρωποι με τα μπαλόνια. Δεν είμαστε
οι άνθρωποι από τα .. “μπαλκόνια”
όπως είπε εχθές ο Πέτρος και μου άρεσε
πολύ η κουβέντα αυτή. Είμαστε άνθρωποι
που προερχόμαστε από τη “βάση” και που
μας αρέσει να κάνουμε πράγματα. Και
που αυτά τα πράγματα κουβαλάνε Νόημα
και Δύναμη να βελτιώσουν τον κόσμο γύρω
μας, να διασπείρουν την Αποδοχή, τον
Θετικό λόγο, τη Δημιουργικότητα και την
Ομορφιά. Που ζούμε την πραγματική ζωή,
που ανακατευόμαστε με τους πραγματικούς
ανθρωπους και τις πραγματικές τους
ανάγκες. Είμαστε σαν τους υπόλοιπους
που είτε στις σχολικές μας τάξεις, είτε
στα εργαστήριά μας, είτε στις οικογένειες
μας, προσπαθούμε να τα καταφέρουμε. Να
έχουμε μια ζωή που μπορεί να στερείται
από πολλά, άλλα δεν στερείται Χώρο και
Ενδιαφέρον για τον Άνθρωπο. Δεν έχουμε
εκπαιδευτεί να είμαστε ακτιβιστές ή
οτιδήποτε. Απλά αγαπάμε τους ανθρώπους.
Χθες λοιπόν
που ένας -ένας πήρε τον λόγο από την
ομάδα για να μοιραστεί την εμπειρία του
από τον έναν χρόνο Δίκτυο, μια ζεστασιά
γέμισε την ψυχή μου. Μια επιβεβαίωση
ένα πετάρισμα: “Κάτι συμβαίνει εδώ....
Κάτι έχει αρχίσει”. Το ίδιο πετάρισμα
αισθάνομαι κάθε φορά που τραβάω την
πρώτη πινελιά στον άσπρο μουσαμά μου.
Αυτή η πρώτη πινελιά αποκαλύπτει μέσα
μου ένα σχέδιο ολοκληρωμένο. Αυτή η
πρώτη πινελιά με γεμίσει ενθουσιασμό
και αυτοπεποίθηση. Είναι η αφορμή που
ενεργοποιεί το “Όραμα” . Δεν είναι κάτι
μεταφυσικό. Οι καλλιτέχνες φίλοι θα
καταλάβουν για ποιο πράγμα μιλάω. Έτσι
κι εχθές την ίδια αίσθηση είχα. Ότι κάτι
σπουδαίο έχει ενεργοποιηθεί.
Από που να
το πιάσω; Από τον χώρο που έδινε ο ένας
στον άλλον καθώς μιλούσαμε; Από την
ήρεμη και χαμογελαστή κουβέντα; Τον
διάχυτο σεβασμό και την ισορροπία που
υπήρχε στη χθεσινή βραδιά; Τα πρόσωπα
που ήταν ήρεμα αλλά που ήταν και
αναψοκοκκινισμένα την ίδια στιγμή από
τον καταιγισμό των δημιουργικών ιδεών;
Ένας- ένας χθες οι άνθρωποι με τα μπαλόνια,
απελευθέρωναν την προσωπικότητά
τους..αποκάλυπταν το Όραμα που είχε
κρυμμένο ο καθένας μέσα του. Όλα αυτά
κουμπώνουν και φτιάχνουν ένα Κοινό
όραμα. Συνθέτουν μια αρμονική ομάδα.
Είμαι
Υπερήφανη.
Πολύ.
Και μετά
ακολούθησαν οι προσωπικές κουβέντες
όπου ο ένας ευχαριστούσε τον άλλον. Πήρα
κι εγώ τέτοιες κουβέντες ευχαριστίας.
Που ζέσταναν την καρδιά μου και με έκαναν
ακόμα πιο αποφασισμένη να συνεχίσω να
σηκώνω μπαλόνια στον αέρα....
Ευχαριστώ
τον Θεό των μπαλονιών.
Προσδεθείτε.
Απογειωνόμαστε!!!!
Ελένη
Καραγιάννη
Μέλος
ΔΤΔ
ΥΓ. Σύντομα
θα λάβετε ενημερωτικό email
με ότι ειπώθηκε εχθές και
για τα προγράμματα που θα ξεκινήσουν
από Σεπτέμβρη...
