Αισθανθήκαμε μεγάλη συγκίνηση, ικανοποίηση και χαρά οταν διαβάσαμε το μπλογκ της Δ` τάξης του 43ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου σχετικά με το πως "επεξεργάστηκαν" μέσα στην τάξη το θέμα των φυλακισμένων, με αφορμή τη δράση που ξεκίνησε το Δίκτυο Τέχνης και Δράσης μαζί με τον σύλλογο οροθετικών : Θετική Φωνή. (για να μάθετε περισσότερα :ΕΔΩ )
Οι δασκάλες της Δ Δημοτικού ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και δούλεψαν μέσα στην τάξη με τη μέθοδο του εννοιολογικου πίνακα, δύσκολα θέματα όπως ο Σωφρονισμός, η τοξικοεξάρτηση, η οροθετικότητα, ο αποκλεισμός κ.α.
Αυτός ήταν ο στόχος και αισθανόμαστε κουράγιο για να συνεχίσουμε τη δράση και για τα επόμενα χρόνια, γιατί η "εκπαίδευση" δεν είναι η παράθεση νουθεσιών και τσιτάτων προς τους μαθητές. Είναι το να τους ενθαρρύνεις στην κριτική σκέψη και να τους βοηθάς να πάρουν θέση σε ότι συμβαίνει στην "πραγματική" ζωή, πέρα από τα τυποποιημένα Αναλυτικά προγράμματα και τις άκαμπτες εγκυκλίους.
Και μετά την σκέψη, την ανάλυση και την κατανόηση πρέπει να ακολουθήσει η "πράξη". Και η πράξη πολλές φορές είναι περισσότερο απλή από ο,τι νομίζουμε και μπορεί να φέρει μεγαλύτερο αποτέλεσμα από ο,τι προσδοκούμε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση και το έχουμε δει να συμβαινει, η παιδική φωνη οπως "ακούστηκε" μέσα σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν "Κολαστήριο", εδωσε κινητρο και εμψυχωσε ανθρώπους που έχουν πάψει να ακούν ή δεν άκουσαν ποτέ, την δική τους εσωτερική παιδική φωνή.
Ο εξανθρωπισμός και η εκδημοκρατισμός της στεγνής και ασχημης ζωής μας θα γίνει μέσα απο το δημόσιο σχολείο.
Συνεχίζουμε να έχουμε Πίστη στον αφυπνισμένο Έλληνα εκπαιδευτικό.
Παρακάτω θα βρείτε την σχετική αναρτηση από το μάθημα για τον Κορυδαλλό όπως έγινε στο 43ο Δ.Σ. Ηρακλείου. Περισσότερα για το σχολείο θα βρείτε :ΕΔΩ
Οι δασκάλες της Δ Δημοτικού ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και δούλεψαν μέσα στην τάξη με τη μέθοδο του εννοιολογικου πίνακα, δύσκολα θέματα όπως ο Σωφρονισμός, η τοξικοεξάρτηση, η οροθετικότητα, ο αποκλεισμός κ.α.
Αυτός ήταν ο στόχος και αισθανόμαστε κουράγιο για να συνεχίσουμε τη δράση και για τα επόμενα χρόνια, γιατί η "εκπαίδευση" δεν είναι η παράθεση νουθεσιών και τσιτάτων προς τους μαθητές. Είναι το να τους ενθαρρύνεις στην κριτική σκέψη και να τους βοηθάς να πάρουν θέση σε ότι συμβαίνει στην "πραγματική" ζωή, πέρα από τα τυποποιημένα Αναλυτικά προγράμματα και τις άκαμπτες εγκυκλίους.
Και μετά την σκέψη, την ανάλυση και την κατανόηση πρέπει να ακολουθήσει η "πράξη". Και η πράξη πολλές φορές είναι περισσότερο απλή από ο,τι νομίζουμε και μπορεί να φέρει μεγαλύτερο αποτέλεσμα από ο,τι προσδοκούμε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση και το έχουμε δει να συμβαινει, η παιδική φωνη οπως "ακούστηκε" μέσα σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν "Κολαστήριο", εδωσε κινητρο και εμψυχωσε ανθρώπους που έχουν πάψει να ακούν ή δεν άκουσαν ποτέ, την δική τους εσωτερική παιδική φωνή.
Ο εξανθρωπισμός και η εκδημοκρατισμός της στεγνής και ασχημης ζωής μας θα γίνει μέσα απο το δημόσιο σχολείο.
Συνεχίζουμε να έχουμε Πίστη στον αφυπνισμένο Έλληνα εκπαιδευτικό.
Ελ. Καραγιάννη
Παρακάτω θα βρείτε την σχετική αναρτηση από το μάθημα για τον Κορυδαλλό όπως έγινε στο 43ο Δ.Σ. Ηρακλείου. Περισσότερα για το σχολείο θα βρείτε :ΕΔΩ
Ο Χριστός δεν γεννιέται μόνο τα Χριστούγεννα. Γεννιέται κάθε μέρα στις καρδιές μας ταπεινά και ήσυχα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φώτα μέσα σε ένα καθαρό, αγνό εσωτερικό φως. Εκπορεύεται από τις σκέψεις, τα λόγια και τα έργα μας κι όταν αυτά βρίσκονται σε αρμονία, τότε το δικό μας φως αγκαλιάζει και όσους είναι γύρω μας. Άραγε υπάρχουν άνθρωποι, αναρωτηθήκαμε, που γι' αυτούς τα Χριστούγεννα να είναι ακόμη πιο δύσκολα; Τα παιδιά απάντησαν πως υπάρχουν πολλοί.
Κι απ'όλους αυτούς με ποιους δε θα μπορούσαμε να περάσουμε τις γιορτές; Ποιους βλέπουμε με λιγότερη συμπάθεια; Γιατί;
Κι όμως όταν κάνουμε εμείς ένα λάθος προσδοκούμε πως οι άλλοι, ή ο Θεός, θα μας δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία. Η μετάνοια και η συγχώρεση άλλωστε είναι δυο ακρογωνιαίοι λίθοι της χριστιανικής ηθικής και φιλοσοφίας. Κάπως έτσι αποφασίσαμε να συμμετέχουμε, μαζί με σχολεία από όλη την Ελλάδα, στη δράση "Μια ζωγραφιά για τον Κορυδαλλό" του Συλλόγου "Θετική Φωνή" για τους οροθετικούς κρατούμενους που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο της φυλακής.
Χρειάστηκε να συζητήσουμε πολύ για θέματα δύσκολα: τι είναι το λάθος, γιατί το κάνουμε, πώς μπορούμε να το διορθώσουμε, θέλουν όλοι οι άνθρωποι να διορθώσουν τα λάθη τους; Μιλήσαμε ακόμη για τον κίνδυνο των ναρκωτικών, καθώς για να προστατέψει κάποιος τον εαυτό του πρέπει πάνω απ' όλα να γνωρίζει. Διαπιστώσαμε πως τα παιδιά είχαν κάποιες λανθασμένες αντιλήψεις που φροντίσαμε να διορθώσουμε και επισημάναμε πόσο γενναίος και δυνατός πρέπει να νιώθει κανείς για να τολμήσει να πει "όχι" και να μην παρασυρθεί στη φενάκη των ναρκωτικών. Μιλήσαμε για την ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας, για ανθρώπους που τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους και να πουν το μεγάλο "όχι" αλλά και για εκείνους που δείλιασαν, που παρασύρθηκαν, που αφέθηκαν και τελικά έχασαν τον εαυτό τους, την υγεία τους, την οικογένεια και τους φίλους τους ακολουθώντας ένα ψέμα. Μιλήσαμε όμως και για ανθρώπους που μετάνιωσαν που θέλησαν να αλλάξουν και τα κατάφεραν, για όσους έδωσαν μια επώδυνη μάχη και κέρδισαν πίσω τα κομμάτια στης σπασμένης τους ζωής. Συζητήσαμε πολύ για τις δεύτερες ευκαιρίες που μας δίνονται στη ζωή, για τις δεύτερες ευκαιρίες που εμείς πρέπει να δίνουμε στους ανθρώπους. Κι αν κάποιος ζητά συνέχεια να του δώσουμε άλλη μια ευκαιρία αλλά κάνει ακριβώς τα ίδια λάθη τότε τι κάνουμε; Τότε απομακρυνόμαστε από κοντά του καθώς οφείλουμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Προσπαθήσαμε να μπούμε στη θέση των οροθετικών φυλακισμένων και να φανταστούμε πώς νιώθουν αυτές τις μέρες. Αναρωτηθήκαμε τι θα μπορούσαμε εμείς να προσφέρουμε σ' αυτούς τους ανθρώπους; Μια ζωγραφιά και λίγα λόγια αληθινά, από την καρδιά μας για να τους εμψυχώσουμε, να τους δώσουμε κουράγιο να πολεμήσουν, να μην παραιτηθούν, να τους θυμίσουμε πως η ζωή είναι ωραία, να τους κάνουμε να νιώσουν λιγότερο μόνοι... Ξέρουμε πως κάποιοι μπορεί να πετάξουν στα σκουπίδια τη ζωγραφιά μας, να μην πιστέψουν τα λόγια μας. Κάποιοι άλλοι όμως μπορεί να βρουν σ' αυτά την ελπίδα που ψάχνουν, να ξαποστάσουν λίγο στον Γολγοθά που ανεβαίνουν κι αυτό είναι για εμάς αρκετό. Στείλαμε τις ζωγραφιές μας κι ελπίζουμε να βοηθήσουμε τον Χριστό να ξαναγεννηθεί στην καρδιά κάποιου απελπισμένου συνανθρώπου μας. Αυτό δεν είναι τελικά το μήνυμα των Χριστουγέννων;  |
