Κείμενο από τη συντονίστρια εκπαιδευτικό της δράσης, Βασιλική Μυρτσίδου
"Χαιρετώ σας.
Τον τελευταίο καιρό «χάσαμε» πολλές ώρες μαθημάτων. Αυτές τις «χαμένες ώρες» τις αφιερώσαμε στην προσπάθεια του να κατανοήσουμε τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας. Η όλη ιστορία ξεκίνησε μέσα από μια σχετική κουβέντα στην τάξη . Όταν είδα να παίζει το πρώτο συνθετικό λάθρο- …. σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω. Έτσι προχωρήσαμε . Είδαμε βιντεάκια με διασώσεις παιδιών στο Αιγαίο και συζητήσαμε πολύ για τους λόγους που αναγκάζουν αυτούς τους ανθρώπους να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Ακόμη συζητήσαμε για το πόσο εύκολο είναι να βρεθούμε στη θέση τους. Ζήτησα από τα παιδιά να ετοιμάσουν και να φέρουν στο σχολείο μια «τσάντα» ανάγκης. Ήρθαν στην τάξη «θησαυροί». Εδώ ήταν το σημείο που ζήτησα τη βοήθεια της ομάδας. Είδαμε βιντεάκια της unicef με ιστορίες προσφυγόπουλων. Μου άρεσαν τα «Περάσματα» και αποφάσισα να τα χρησιμοποιήσω. Επέλεξα να εμπλέξω και ένα τμήμα της έκτης , όπου υπήρξα δασκάλα παλιότερα. Έτσι σαράντα παιδιά διαφορετικής ηλικίας και δυνατοτήτων συνεργάστηκαν , έφτιαξαν τις οικογένειές τους και ακολούθησαν την πορεία των προσφύγων προς την Ευρώπη. Είχαμε ποτάμι , σύνορα, διακινητές, ληστές, διασώστες κ.α. Ήταν εκπληκτικό να παρακολουθείς τα παιδιά να προσπαθούν να αποφασίσουν το τι θα κάνουν τους τραυματισμένους τους , πώς θα πληρώσουν για να περάσουν τα σύνορα, πού θα βρουν τα απαραίτητα (οι τσάντες ανάγκης εδώ αποδείχτηκαν εξαιρετική κίνηση) και ότι άλλο ο ρόλος τους το επέβαλε. Κλείνοντας τους ζήτησα να βγουν από το ρόλο τους , να γίνουν ο εαυτός τους ξανά και να γράψουν ένα γράμμα στο ….ρόλο τους ! Μια κοπελιά της έκτης επέλεξε να γράψει και την απάντηση του ρόλου!
Στη συζήτηση που έκανα στο τέλος μόνο με το τμήμα μου «έμεινα» να παρακολουθώ τριτάκια να μιλάνε για χρήμα, δύναμη , εξουσία, λέγοντας πως γι αυτά γίνεται ο πόλεμος.
Οι δράσεις έγιναν στην τάξη και στο γυμναστήριο. Προσωπικά, ζωσμένη με ένα τεράστιο νταούλι να δίνω το ρυθμό της καθημερινότητας, του πολέμου, της χαράς , της λύπης ε και κανα θρακιώτικο ενδιάμεσα, πέρασα υπέροχα, συγκινήθηκα, και ψήλωσα κανα δυο πόντους από περηφάνια. Οι τριγύρω; Ε καλά όπως πάντα υπάρχουν αυτοί που με κοιτάν με μισό μάτι γιατί δε μαθαίνω στα τριτάκια τον υπερθετικό των επιθέτων και υπάρχουν και αυτοί που έρχονται και μου λένε σ ευχαριστώ πολύ που αγκαλιάζεις έτσι τα παιδιά μας. Φυσικά μένω με τους τελευταίους".
"Χαιρετώ σας.
Τον τελευταίο καιρό «χάσαμε» πολλές ώρες μαθημάτων. Αυτές τις «χαμένες ώρες» τις αφιερώσαμε στην προσπάθεια του να κατανοήσουμε τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας. Η όλη ιστορία ξεκίνησε μέσα από μια σχετική κουβέντα στην τάξη . Όταν είδα να παίζει το πρώτο συνθετικό λάθρο- …. σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω. Έτσι προχωρήσαμε . Είδαμε βιντεάκια με διασώσεις παιδιών στο Αιγαίο και συζητήσαμε πολύ για τους λόγους που αναγκάζουν αυτούς τους ανθρώπους να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Ακόμη συζητήσαμε για το πόσο εύκολο είναι να βρεθούμε στη θέση τους. Ζήτησα από τα παιδιά να ετοιμάσουν και να φέρουν στο σχολείο μια «τσάντα» ανάγκης. Ήρθαν στην τάξη «θησαυροί». Εδώ ήταν το σημείο που ζήτησα τη βοήθεια της ομάδας. Είδαμε βιντεάκια της unicef με ιστορίες προσφυγόπουλων. Μου άρεσαν τα «Περάσματα» και αποφάσισα να τα χρησιμοποιήσω. Επέλεξα να εμπλέξω και ένα τμήμα της έκτης , όπου υπήρξα δασκάλα παλιότερα. Έτσι σαράντα παιδιά διαφορετικής ηλικίας και δυνατοτήτων συνεργάστηκαν , έφτιαξαν τις οικογένειές τους και ακολούθησαν την πορεία των προσφύγων προς την Ευρώπη. Είχαμε ποτάμι , σύνορα, διακινητές, ληστές, διασώστες κ.α. Ήταν εκπληκτικό να παρακολουθείς τα παιδιά να προσπαθούν να αποφασίσουν το τι θα κάνουν τους τραυματισμένους τους , πώς θα πληρώσουν για να περάσουν τα σύνορα, πού θα βρουν τα απαραίτητα (οι τσάντες ανάγκης εδώ αποδείχτηκαν εξαιρετική κίνηση) και ότι άλλο ο ρόλος τους το επέβαλε. Κλείνοντας τους ζήτησα να βγουν από το ρόλο τους , να γίνουν ο εαυτός τους ξανά και να γράψουν ένα γράμμα στο ….ρόλο τους ! Μια κοπελιά της έκτης επέλεξε να γράψει και την απάντηση του ρόλου!
Στη συζήτηση που έκανα στο τέλος μόνο με το τμήμα μου «έμεινα» να παρακολουθώ τριτάκια να μιλάνε για χρήμα, δύναμη , εξουσία, λέγοντας πως γι αυτά γίνεται ο πόλεμος.
Οι δράσεις έγιναν στην τάξη και στο γυμναστήριο. Προσωπικά, ζωσμένη με ένα τεράστιο νταούλι να δίνω το ρυθμό της καθημερινότητας, του πολέμου, της χαράς , της λύπης ε και κανα θρακιώτικο ενδιάμεσα, πέρασα υπέροχα, συγκινήθηκα, και ψήλωσα κανα δυο πόντους από περηφάνια. Οι τριγύρω; Ε καλά όπως πάντα υπάρχουν αυτοί που με κοιτάν με μισό μάτι γιατί δε μαθαίνω στα τριτάκια τον υπερθετικό των επιθέτων και υπάρχουν και αυτοί που έρχονται και μου λένε σ ευχαριστώ πολύ που αγκαλιάζεις έτσι τα παιδιά μας. Φυσικά μένω με τους τελευταίους".
