(Οι άνθρωποι με τα μπαλόνια).
Εδώ και καιρό τριγυρνούσε στο μυαλό μου η ιδέα της δημιουργίας ενός Δικτύου εκπαιδευτικών, καλλιτεχνών και ανθρώπων από διάφορες επαγγελματικές ειδικότητες, όπου με βασικό μέσο την Τέχνη και την Aγάπη για τον άνθρωπο, θα κατάφερνε να ενισχύσει όλες αυτές τις Ανθρωπιστικές αξίες που αισθανόμαστε πως λείπουν από την κοινωνία μας.
'Ένα πεδίο δράσης και έκφρασης θα είναι το ελληνικό σχολείο. Ένα άλλο πεδίο θα είναι όπου υπάρχουν "οι κολασμένοι της γης" όπως χαρακτήρισε ο P.Freire όλες εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που στερούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δικαίωμα να εκφράζονται.
Η σκέψη αυτή, ως πείραμα δείχνει να έχει επιτύχει στο σχολείο όπου εργάζομαι (2ο Δ.Σ. Αχαρνών/Μενίδι). Εκεί ένα μικρό δίκτυο εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών και μελών της κοινότητας γύρω από το σχολείο, έχει βρει τρόπους για να μιλήσει και να αγγίξει ανθρώπους που θέλουν να καταλάβουν τους πρακτικούς τρόπους της Αποδοχής. Το όχημά μας εδώ είναι η χαρά της Τέχνης.
Εκτός από αυτήν την εμπειρία, ένα ”κάλεσμα" που προέτρεψε στην δημιουργία αυτού του δικτύου είναι η αυθόρμητη ομάδα που δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2015 με σκοπό να υποστηρίξει τους πρόσφυγες του Πεδίου του Άρεως.
Όλα ξεκίνησαν από μια ανακοίνωση στο ΦΒ:
"Την Πέμπτη θα είμαι στην είσοδο του πάρκου και θα κρατάω ένα κόκκινο μπαλόνι. Όποιος θέλει ας έρθει".
Περισσότεροι από 30 φίλοι, καλλιτέχνες, εκπαιδευτικοί, κάποια μέλη της Ένωσης εκπαιδευτικών εικαστικών μαθημάτων, άνθρωποι από διάφορους κλάδους, κ.α. γνωστοί και άγνωστοι, έσπευσαν με τα μπαλόνια τους. Κάποιοι φίλοι από την Περιφέρεια, έστειλαν πράγματα και υποστήριξαν με υλικά το εγχείρημα. Άλλοι ήρθαν εκεί για να χορέψουν μαζί με τους πρόσφυγες. Άλλοι για να αφήσουν προμήθειες. Άλλοι για να ζωγραφίσουν μαζί τους. Άλλοι για να βοηθήσουν στην μετάφραση. Άλλοι για να τους χαμογελάσουν. Άλλοι για να φουσκώσουν μπαλόνια. (Πολλά μπαλόνια εκείνη την ήμερα). Και έτσι οι άνθρωποι με τα μπαλόνια έγιναν το ... “παρατσούκλι” αυτής της ομάδας.
Στη συνέχεια κάποιοι μαζευτήκαμε στην ΑΣΚΤ, στα πλαίσια του πανελλήνιου συνεδρίου της Ενωσης Εικαστικών και είπαμε να το "οργανώσουμε" λίγο καλύτερα.
Αν και δεν επιθυμούμε αυτή η ομάδα να υπηρετήσει κάποια ιδεολογική ή πολιτική φωνή, ωστόσο όλοι συμφωνούμε πως το να ανοίγεις το σχολείο στον κόσμο και το να προσφέρεις στου "κολασμένους της γης" έναν τρόπο έκφρασης, είναι πράξεις βαθιά πολιτικές.
Με αυτά λοιπόν στην καρδιά,
ανασηκώνουμε τα μανίκια, και ξεκινάμε για να αλλάξουμε τον κόσμο!
Ελένη Καραγιάννη
