'Ενα απόγευμα στον Πειραιά

Γράφει η Κατερίνα (Karry Karry)

Πολλές οι καταστάσεις και οι εικόνες από την Τρίτη στον Πειραιά και από Επιβατικό Σταθμό της Ε1. Πραγματικά η εμπειρία ήταν έντονη. 

Πρώτα απ' όλα η πληθώρα των ατόμων που βρίσκονται στο λιμάνι μέσα και έξω (με σκηνές και sleeping bags) από τα κτήρια της Ε3, στο Πέτρινο, στην Ε1.

Φτάνοντας στο κτήριο της Ε1 πήγαμε στο πίσω μέρος που ήταν η αποθήκη όπου ακούραστοι (?) άνθρωποι προσπαθούσαν να βάλουν μια τάξη κάποιοι ήρεμοι και κάποιοι με φωνές... στην ατμόσφαιρα ένοιωσα ένταση, κούραση και πείσμα. Ένοιωσα ότι όλοι προσπαθούσαν με ότι δυνάμεις είχαν (?).
Ενημερώσαμε για την παρουσία μας και πήγαμε μπροστά να ετοιμαστούμε. Δυο τρεις εθελόντριες (?) με σκούπες και φαράσια περιδιάβαιναν το χώρο εξωτερικά καθαρίζοντας.

Κοιτάξαμε μπροστά το κτήριο. Βοτσαλωτό πλακάκι μέχρι τα μαρμάρινα σκαλιά ( = ακατάλληλο για να ζωγραφίσεις στο έδαφος) και μετά ένα μεγάλο μαρμάρινο πλατύσκαλο πριν την πόρτα της εισόδου. Αριστερά στο πλατύσκαλο ένα ζευγάρι ξαπλωμένο σε κουβέρτες και δύο σκουπιδοτενεκέδες. Πήγαμε στην δεξιά πλευρά της εισόδου όπου υπήρχε και μια στενή ράμπα και βρήκαμε και ένα τραπεζάκι ικεα. Πριν προλάβουμε να βρούμε το πιο κατάλληλο σημείο, να στρωθούμε στο πάτωμα και να βγάλουμε τα πράγματά μας, βγήκε το κάλεσμα από τον μεταφραστή με την ντουντούκα.
Τα παιδιά ξεχύθηκαν με ένταση και με βία από μέσα προς εμάς σαν να μοιράζαμε εισιτήριο για Γερμανία. Ο νεαρός μεταφραστής προσπαθούσε με ένταση και φωνές μέσω της ντουντούκας, να σταματήσει την ορμή προς εμάς των παιδιών (μου φάνηκαν πάνω από 60). Δεν χωρούσαμε.

Η Έλενα έστρωσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε το νάιλον και μάζεψε καμιά 12καριά παιδιά γύρω της. Οι υπόλοιπες προσπαθούσαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Τα παιδιά ερχόντουσαν κατά πάνω μας και τότε εμφανίστηκαν κάποια τραπέζια ικεα που προσπαθήσαμε να τα βάλουμε τέτοιο τρόπο ώστε να χωρέσουν όσα περισσότερα παιδιά γίνεται και να μπορέσουμε να έχουμε την εποπτεία τους. Ο νεαρός με την ντουντούκα συνέχιζε να φωνάζει και η ένταση είχε πιάσει κόκκινο.
Αυθόρμητα του είπα να είναι πιο ήρεμος και να μιλάει λίγο πιο σιγά. Γελώντας το έκανε, πάντα μέσα από την ντουντούκα και μ' έκανε να γελάσω και εγώ. Δεν ξέρω τι έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά αυτοί οι άνθρωποι, πείτε τους με ότι όνομα θέλετε αλληλέγγυους ή εθελοντές ή -σαν εμένα- Ανθρώπους. Καταλαβαίνω ότι αντιμετωπίζουν πάρα πολλά και αυτό γίνετε καθημερινά με πάρα πολλούς ανθρώπους που κάθε φορά είναι καινούριοι και γι' αυτό προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν μια κάποια τάξη. Κάποιοι φεύγουν από την δουλειά τους και κατεβαίνουν κατευθείαν στον Πειραιά καθημερινά... υποκλίνομαι...

Τα παιδιά ήταν κουμπωμένα στην αρχή και έφεραν την ένταση της στιγμής (και ποιός ξέρει τι άλλο) για αρκετή ώρα. Σιγά σιγά όλα ηρέμησαν και τα πράγματα έγιναν μαγικά όπως γίνονται πάντα τα πράγματα με τα παιδιά. Δεν είχαμε διερμηνέα και νομίζω ότι αυτός ήταν και ο λόγος που η επικοινωνία ήταν πιο άμεση και ζεστή παρ' ότι ολίγον πιο δύσκολη. “Αναγκαζόμουν” να κοιτάω στα μάτια όποιον μιλούσα (μιλούσα ελληνικά) δείχνοντας τι θέλω και τι αισθάνομαι με το πρόσωπο και την κίνηση.
Παιδιά ευγενικά που ψιθυρίζοντας σου τραβούσαν το φουστάνι για να σου δείξουν την ζωγραφιά τους, παιδιά κτητικά που κρατούσαν 10 μαρκαδόρους σε ένα χέρι, παιδιά που μοιραζόντουσαν το μπλόκ ιχνογραφίας τους και τα χρώματά τους με τα άλλα παιδιά, παιδιά που έκλαιγαν και προσπαθούσες να τα παρηγορήσεις, παιδιά που χαμογελούσαν πονηρά όταν σου έδιναν μια καρδιά με βέλος και ζητούσες να μάθεις ποια είναι η αγαπημένη, παιδιά ήρεμα που έδιωχναν τους γονείς τους από κοντά τους γιατί περνούσαν καλά μαζί μας, παιδιά απότομα που έδιναν κλοτσιές από θυμό... όλων των “ειδών” τα παιδιά.

Παρ' ότι είχε πια σκοτεινιάσει συνέχιζαν να ζωγραφίζουν και να έχουν ανάγκη για παιχνίδι και επαφή. Φτιάξαμε δύο κουτσό με κάτι κιμωλίες που είχαμε και δείξαμε πως παίζεται το παιχνίδι, κάποιες από εμάς μια μπάλα από χαρτιά και δοκιμάσαμε “τα μήλα”. Την ίδια στιγμή ήρθε ένα βαν και χωρίς να το καταλάβουμε πως, αθόρυβα και ήρεμα σχηματίστηκε μια ουρά πίσω του από ενήλικες για κάποιο μοίρασμα φαγητού (?). Συνεχίσαμε να παίζουμε ανεπηρέαστοι.

Τα παιδιά μας χρειάζονται. Μας χρειάζονται για να νιώσουν ηρεμία, να παίξουν, να γελάσουν να εκφραστούν μέσα σε ένα κομμάτι της ζωής τους γεμάτο δυσκολίες, ένταση και αβεβαιότητα. Όσοι πιο πολλοί είμαστε κοντά τους τόσο θα μπορέσουμε να το καταφέρουμε αυτό με επιτυχία.