Ενώ η εκπαίδευση των παιδιών των
προσφύγων δεν έχει οργανωθεί ακόμα απο τους επίσημους φορείς, κάποιοι Έλληνες εκπαιδευτικοί βρίσκονται κοντά σε αυτα τα παιδιά εδώ και ένα χρόνο οργανώνοντας
εργαστήρια δημιουργικής απασχόλησης και γλωσσικά μαθήματα σε εβδομαδιαία βάση
στις δομές του Ελαιώνα ,του Ελληνικού,
στην Ε1 Πειραιά, σε Ξενώνες ασυνόδευτων, στην Κατάληψη Μερλιέ,
κ.α.
Αν θέλετε να διαθέσετε λίγο από το χρόνο σας και να προσφέρετε βοήθεια σε
κάποια απο τα μαθήματα που οργανώνουν, επικοινωνήστε στα στοιχεία που θα βρείτε
εδώ: http://balloonartpeople.blogspot.gr/2016/09/blog-post_30.html
Ένα διαφορετικό σχολείο στα Νότια
Προάστια
Στα μέσα
Ιουνίου, όταν τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά
σχολεία έκλειναν, ένα άλλο σχολείο, διαφορετικό, άνοιγε τις αίθουσές του να
υποδεχτεί χαμογελαστά παιδάκια, με ζωηρά μάτια και όρεξη για ζαβολιές, όπως όλα
τα παιδιά στον κόσμο.
Ήταν το
σχολείο στο χώρο των αφίξεων του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, που
ετοιμάστηκε με μεράκι και όρεξη από τους εθελοντές και τις εθελόντριες του Δικτύου Τέχνης και Δράσης- Οι άνθρωποι με
τα μπαλόνια, για τα προσφυγόπουλα που φιλοξενούνται εκεί.
Το Δίκτυο Τέχνης
και Δράσης, είναι μια ομάδα που δημιουργήθηκε αυθόρμητα, τον Ιούλιο του
2015, όταν διάφορα πρόσωπα
ανταποκρίθηκαν στο πρώτο κάλεσμα που έγινε στο Πεδίο του Άρεως, από την
Έλενα Καραγιάννη, εικαστικό – εκπαιδευτικό, με αφορμή την άφιξη των προσφύγων.
Στη συνέχεια, οι άνθρωποι με τα μπαλόνια, που γίνονταν όλο και περισσότεροι,
άρχισαν να υλοποιούν εργαστήρια σε
χώρους φιλοξενίας προσφύγων, όπως ο Ελαιώνας, η Πύλη Ε1, η ΣΤΕΓΗ PLUS+
Ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων…
Έτσι,
έφτασαν και στο Ελληνικό στην αρχή του καλοκαιριού, μετά από πολλές προσπάθειες
και με άδεια του Υπουργείου Εσωτερικών-
Διεύθυνση Μεταναστευτικής Πολιτικής. Μία ομάδα εθελοντών, εκπαιδευτικών και
καλλιτεχνών οργανώσαμε τις δύο αίθουσες που θα φιλοξενούσαν τα παιδιά και
αρχίσαμε τα εργαστήρια.
Η Μαριάνα με
τις ευφάνταστες κατασκευές της, ο Αλέξανδρος που μόλις είχε τελειώσει το Λύκειο
με τα αυτοσχέδια παιχνίδια του, η Ελευθερία που ετοιμαζόταν για την Γ΄ Λυκείου,
με όνειρο να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, η Στέλλα με τις όμορφες
ζωγραφιές της, η Λία, η Μαρίνα, η Ειρήνη, η Χρύσα, η Κατερίνα με όμορφες κατασκευές και μαθήματα
ελληνικών, ο Γιώργος με την μπάλα του
και τα ζωηρά παιχνίδια… κι άλλα νέα παιδιά, που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο,
που δεν υπέκυψαν στις αξίες που τα ΜΜΕ και η καταναλωτική κοινωνία προβάλλουν,
ήταν εκεί κάθε Πέμπτη, όλο το καλοκαίρι και περνούσαν δημιουργικά κι ευχάριστα
μερικές ώρες μαζί με τα προσφυγόπουλα.
Τα παιδάκια στα
εργαστήρια, στην αρχή ατίθασα και ζωηρά. Τα ήθελαν όλα δικά τους, μαρκαδόρους,
ξυλομπογιές, χαρτόνια, ψαλίδια… σιγά σιγά όμως έμαθαν. Έμαθαν να τα
μοιράζονται, να τα μαζεύουν και να τα κρύβουν για την επόμενη φορά. Να κάθονται
σε κύκλο και να ακολουθούν τις οδηγίες, να γράφουν με μεγάλη προσοχή όσο χρειάζεται, μέχρι να δοθεί το σύνθημα να
παίξουν μήλα, κορόιδο, μουσικές καρέκλες και να ξεσηκώσουν με τα γέλια τους το
καμπ.
Ανάμεσά τους
και κάποια μεγαλύτερα που με τα αγγλικά τους βοηθούσαν στη συνεννόηση. Ο Σαμίμ
πρόθυμος να μας βοηθάει στα πρώτα
μαθήματα και να ετοιμάζει την αίθουσα. Μετά η Παρίσα και η Φατίμα. Έτσι, σιγά
σιγά με ζωγραφιές, κατασκευές και παιχνίδια φτάσαμε στο φθινόπωρο. Τώρα
έρχονται με τα μολύβια τους. Θέλουν να μάθουν ελληνικά, ρουφούν κάθε λέξη, κάθε
γράμμα και το αποτυπώνουν στα χαρτιά που τους δίνουμε. Ήδη έχουν κάνει πρόοδο,
χωρίς να το καταλάβουμε ούτε εμείς, ούτε εκείνα.
Κι είναι
υπέροχο να βλέπουμε κι αυτούς τους
μαθητές μας, να μεγαλώνουν, να παίζουν πιο χαλαρά και ξέγνοιαστα και ευχή όλων
μας είναι να τους δούμε να ζουν σε κανονικά σπίτια, να φοιτούν σε κανονικά
σχολεία και αν τους συναντάμε μετά από χρόνια να μας ανοίγουν την αγκαλιά τους,
όπως συμβαίνει με όσους μαθητές είχαμε
εμείς οι μεγαλύτεροι από Ιράν, Ιράκ, Συρία, Αλβανία κι έχουν παραμείνει στην Ελλάδα.
Το σχολείο
στο Ελληνικό είναι μια υπέροχη εμπειρία, γιατί από τη μια απολαμβάνω τα
εργαστήρια με τα προσφυγόπουλα που ανταποκρίνονται με μεγάλη όρεξη και μας
χαρίζουν χαμόγελα και αγάπη, από την άλλη απολαμβάνω τη συνεργασία με όλα τα
νέα παιδιά, εθελοντές και εθελόντριες που μου δίνουν δύναμη με τη φρεσκάδα των
ιδεών, με το κέφι και τη δημιουργικότητά τους…
Τελικά
μάλλον υπάρχει ελπίδα…
Xριστίνα Νομικού
Ιδρυτικό μέλος Δικτύου Τέχνης και Δράσης
Διευθύντρια στο 7ο ΔΣ Αγ. Δημητρίου
